1-مدر است
2-ضد عفونی کننده است
3-آرام بخش است
4-داروی مناسبی برای مداوای مجاری ادرار است.(چون ترشحات کلیوی رو تحریک می کنه.)
5-تشنجات را آرام می کنه
6-در مصارف شستشو کاربرد دارد
7-برای کمپرس زخم های ناسور به درد می خورد
8-برای تحریکات پوستی و اولسرها به کار می رود.
علف‌ پنیر دارای‌ خواصّ‌ مدر، مقوّی، تصفیه کننده‌ی خون، دافع‌ سموم، آرام‌کننده، قابض، ضدّ تشنّج‌ خفیف، بند آورنده‌ی‌ خون، مُعرّق‌ و ضدّ اسکوربوت‌ است. علف‌ پنیر در موارد تسکین‌ درد معده، صرع، رفع‌ بیماری‌های کبدی، آب‌ آوردن‌ بافت‌ها، اسکوربوت، گواتر، عدم‌ دفع‌ ادرار و سنگ‌ کلیه به‌ کار می‌رود. دم‌ کرده‌ی‌ این‌ گیاه‌ داروی‌ رفع‌ التهاب‌ پوستی‌ است‌ و خاصیت‌ مدری‌ آن‌ به‌ رفع ‌اختلالات‌ ادراری‌ کمک‌ می‌کند. ریشه‌ی‌ آن‌ برای‌ تقویت‌ نیروی‌ جنسی‌ خورده‌ می‌شود. دم‌ کرده‌ی 150 گرم‌ سر شاخه‌های گل‌دار گیاه‌ در 500 گرم‌ آب‌ جوش‌ برای‌ ناراحتی‌های‌ کبدی، گواتر، استسقا، کمی‌ ویتامین‌ C، سختی‌ دفع‌ ادرار و سنگ‌ کلیه‌ می‌خورند. 

مضراتی برای گیاه علف پنیر یافت نشد.

در استعمال‌ داخلی‌ جوشانده‌ی‌ 1 ـ 2 قاشق‌ غذاخوری‌ خرد شده‌ گیاه‌ در یک‌ لیتر آب‌ به‌ مدّت‌ 3 تا 5 دقیقه‌ پس‌ از سرد شدن‌ به‌ عنوان‌ داروئی‌ مدر برای‌ خیز عمومی‌ و ناراحتی‌های‌ کلیه‌ و مثانه‌ مصرف‌ می‌شود. در استعمال‌ خارجی‌ از دم‌ کرد‌ه‌ی گیاه‌ برای‌ مالیدن‌ بر روی‌ زخم‌ها و ضماد گیاه‌ له شده‌ برای‌ سوختگی‌ آتش‌ و قطع‌ خون‌روی‌ از زخم‌ و جراحت ‌مفید است‌ و گرد برگ‌های‌ خشک‌ آن‌ برای‌ اگزما و زخم‌های‌ سرطانی‌ مفید است. شستشوی‌ موی‌ سر با علف‌ پنیر، شوره‌ را پاک‌ می‌کند. در استعمال‌ خارجی‌ پماد آن‌ روی‌ خنازیر، سودا و بیماری‌های جلدی‌ مختلف ‌مفید است. شیره ‌ی تازه ‌ی‌ علف پنیر برای‌ کبد، آب‌ آوردن‌ انساج، سنگ‌ کلیه، گواتر و رقت‌ خون ‌مفید است.

در علف‌ پنیر گلوکوزید آسپرولوزید، گلوکوزید پریموروزید روپیادین، اسیدهایی‌ نظیر اسید سیتریک، اسید گالیتانیک‌ وجود دارد.